Entramos en La Rioja, a cualificada rexión - verxel. Viñas e oliveiras marcan a ruta. É o val do Ebro, e nas súas augas reflíctese a capital, LOGROÑO.
Aquí uníase o camiño que viña de Aragón e Cataluña, polo que chegaban os peregrinos dos países mediterráneos.
Éntrase na cidade pola Ponte de Pedra, de case douscentos metros de lonxitude, que substitúe o medieval de San Juan de Ortega.
A partir do século XI, Logroño cobra vida polo Camiño de Santiago. É unha cidade lineal, de Leste a Oeste, como o Camiño.
A ruta vai paralela ao río Ebro, xunto á igrexa de Santa Maria del Palacio, edificada sobre o Pazo doado por Alfonso VII. A agulla de Santa María de Palacio, de oito caras, é unha das imaxes máis características de Logroño.
A Catedral de Santa María la Redonda, de tres naves góticas, e dúas torres - as Xemelgas - na súa fachada principal, é un bo exemplo do barroco rioxano.
Ten a cidade unha igrexa dedicada ao Apóstolo: a igrexa de Santiago o Real, con imaxe de Santiago Milhomes.
Sáese de Logroño pola Porta do Camiño ou de Carlos V.

Moi preto de Logroño está CLAVIJO, onde segundo a tradición se librou a batalla do exército de Ramiro I contra o de Abderramán II coa decisiva intervención do Apóstolo Santiago.
Conserva os muros do castelo. Dende a poboación divísase un impresionante panorama.
Moi preto de Logroño está CLAVIJO, onde segundo a tradición se librou a batalla do exército de Ramiro I contra o de Abderramán II coa decisiva intervención do Apóstolo Santiago.
Conserva os muros do castelo. Dende a poboación divísase un impresionante panorama.

NÁJERA é o berce dos máis antigos foros españois e corte dos reis de Navarra, ademais de antiga sede episcopal.
Cidade dende 1454, o título foille concedido por Enrique IV de Castela.
Os dous barrios da cidade están unidos pola ponte cuxa construción se atribúe a San Juan de Ortega.
O Mosteiro de Santa María la Real foi fundado polo rei don García, chamado o de Nájera polo seu amor a esta cidade, cando achou nunha gruta unha imaxe da Virxe cun neno nos brazos. A gruta permanece aberta na rocha, debaixo do altar.
No mosteiro destacan a porta de Carlos I, Cúpula, Claustro dos Cabaleiros, sepulcro de dona Blanca, Panteón dos reis, e coro.
Neste claustro plateresco represéntase anualmente a Crónica najerense, con escenas relativas á peregrinación medieval.
Dende aquí, os peregrinos desviábanse a San Millán de la Cogolla, onde repousan os restos do Santo, patrón e protector de Castela. Por Berceo, berce da lingua castelá, ían cara a Santo Domingo da Calzada.

SANTO DOMINGO DE LA CALZADA foi cidade en 1134, por concesión de Alfonso IX.Conserva restos das súas murallas medievais. A parada do peregrino na que se denominou a Compostela rioxana era obrigada.
Santo Domingo foi santo polo seu afán construtor de pontes no camiño, igual que o seu discípulo Juan de Ortega.
Baixo a dirección de Santo Domingo rectificouse a antiga calzada romana que ía máis ao norte. El despexou o bosque, edificou a ponte, levantou igrexa e hospital (hoxe, parador de Turismo) e atendeu aos peregrinos.
Os seus restos descansan na Catedral (Gótica, sobre planta románica). A este templo engadíuselle no século XVIII unha torre - campanario á que lla coñece como La mellor moza da Rioja.
No interior da catedral existe un galiñeiro cun galo e unha galiña vivos para recordar un gran milagre.
A tradición explica que, no século XIV, un mozo vai en peregrinación a Santiago cos seus pais. Unha mesoneira, querendo vingarse do mozo que non atendeu as súas provocacións, esconde na súa equipaxe un vaso de prata. Tras denuncialo, condénaselle á forca. Os seus pais, comproban ao día seguinte que aínda na forca segue vivo xa que - segundo manifesta - un nobre varón o sostivo polos pés. Acoden ao Correxidor que tiña naquel momento no asador un galo e unha galiña, e respondeu que sen dúbida o mozo estaría tan vivo como aqueles animais.
E, de pronto, estes, saltaron do prato, pasearon sobre a mesa, e cantaron... Dende entón, un galo e unha galiña brancos teñen gaiola nesta catedral.

En SAN JUAN DE ORTEGA o propio Santo fundou mosteiro e hospital no s.XII. O mosteiro de Jerónimos ten igrexa triabsidal dos séculos XII-XIII, rematada no XV.
O sepulcro románico de san Juan consérvase na igrexa da súa advocación.
A tradición indica que, cando a raíña Isabel de Castela quixo trasladar a tumba do Santo viaxeiro, xurdiu da tumba un enxame de abellas brancas simbolizando cada unha a alma dun neno non nacido. E dende entón as mulleres da zona acoden a orar ao santo e pedirlle un fillo varón.